Vandaag in een gesprek over Etty Hillesum dacht ik aan mijn bezoek aan Westerbork, nu 1,5 jaar geleden. Omdat ik in de buurt was besloot ik erheen te gaan en had een beeldje gemaakt voor Etty. Als eerbetoon en dank voor de inspiratie en het voorbeeld wat zij mij stelt. Zij kon in de moeilijkste omstandigheden die er zijn de (levens) bron in zichzelf vinden. En alles omarmen wat zich aandiende. In en om zich heen.
Op gevoel besloot ik een plek te kiezen waar ik het beeldje zou neerzetten. Dat werd een oude boom vlakbij een overblijfsel van een barak. Daar zette ik het beeldje in de boom en heb ik de brieven uit haar dagboek hardop voorgelezen.
Een stukje tekst uit haar dagboek heb ik naast het beeldje geplaatst en er een bloem bij gelegd. Het voelde of ik contact maakte met iets wat voorbij het leven gaat. Voorbij goed en kwaad, gedachten, illusies. Iets eeuwigs.
Wat nooit te verstoren is door welke omstandigheden dan ook. (in tegenstelling tot de titel van het dagboek wat voor mij niet helemaal klopt, misschien was haar mensenleven verstoort maar iets anders gaat altijd door).
Er is een mooi initiatief van twee vrouwen Emma en Dina die teksten van Etty als inspiratie gebruiken om uit te wisselen met diverse mensen in hun leven
(in Israel en Palestina) om steeds te onderzoeken wat in hen wordt aangeraakt en dit toe te laten en te omarmen. Ruimte te geven. Het in zichzelf te helen. Voor mij voelt dat als het meest wezenlijke wat wij als mens kunnen doen.
Meer lezen: dagboek: Het verstoorde leven, Etty Hillesum.
En de biografie die Judith Koelemeijer over haar leven schreef: Etty Hillesum, het verhaal van haar leven.
Comments