Even weg van de plek waar ik nu ben in Amsterdam, veel drukte om me heen en behoefte op mijzelf te zijn. Buiten is er ook veel herrie. Mijn telefoon geeft binnenkomende apps. Een zwemevenement in de grachten, gejoel, geschreeuw, muziek. Waar kan ik heen?
Ik loop richting de de andere kant en hoop dat het bankje vrij is waar ik graag zit.
En dat het rustig is. Nee, het is overal even erg. Net of alles zich versneld afspeelt en geluiden dwars door mijn lijf heen denderen. Vliegtuigen, trams, auto’s, motoren, stemmen, schreeuwende meeuwen en zelfs klotsend water stoort me. En niet te vergeten de loeiende sirenes. Alles tegelijk en door elkaar.
Hoe kom ik hier vanaf? Het er laten zijn? Hoe voelt het?
Kan ik de ruimte en rust eronder voelen? Ik kijk naar de bomen die stil staan en de oneindige ruimte boven mijn hoofd. Het geeft meer ruimte.
Hoe zou ik het omschrijven, geen idee, als allemaal kleine prikkeltjes?
Of tentakeltjes zoals mijn oma het noemde?
Of allemaal kleine naaldjes zoals een man het noemde waar ik ooit mee werkte. Pff.... geen idee maar ondertussen zit ik er maar mooi mee.
Zou nou niemand dit ervaren? Ik maak een foto om de drukte te laten zien. Misschien om een soort bewijs te hebben hoe erg het was?
De foto laat dat totaal niet zien, een stilleven en het lijkt juist heel rustig.
Ik ga op het bankje zitten. Ohja… mijn billen voelen op het bankje, voeten naast elkaar op de grond, adem volgen, contact met ruimte en stilte, en schrijven wat ik ervaar. Tegelijkertijd besef ik me dat ik het er helemaal niet kan laten zijn, het toch stiekem liever niet ervaar.
Opeens een stem naast me. ''Mevrouw wat bent u aan het schrijven''. Nog steeds niet gewend aan mevrouw en u …. maar goed. Ik kijk naast me.
Een jongen, of man naast me, beetje rappers type als ik het zou moeten omschrijven. Ik vertel dat ik schrijf over wat ik ervaar. En probeer het mooi te zeggen en ook over het overprikkeld voelen.
Dat lukt niet erg.
‘’Ja’’ zegt hij. ‘’Ik ga vaak naar het strand op vakantie, het is het evenwicht weet je. Sommige mensen raken burnout en gestresst weet je, maar ik ga gewoon soms rustig ergens zitten zoals nu, dan kom ik weer tot rust. En kan ik een beetje nadenken. Niet teveel he dat is niet goed. Maar gewoon een beetje zitten en tot rust komen, dat vind ik fijn om alleen te doen’’.
Hm ‘’ ja ,dat is precies wat ik bedoel’’, zeg ik. Samen zitten we daar.....
Opeens oh ja... de tram halen, mijn perspectief verandert, ik ren richting de tram.
In de tram zittend voel ik ineens geen overprikkeling meer en voel ik me in mijn eigen energie.
Wonderlijk.. zo gaat het en verandert alles continue. Als ik er geen verhaal van maak of het niet te serieus neem heeft het de gelegenheid zo weer te veranderen in een ander ervaren.
Druk Amsterdam ;-)
Comments